Confronterende feestdagen
Op dit moment zit ik te snotteren achter mijn computer. Niet van verdriet, maar omdat ik ziek ben. Vanaf het moment dat ik thuis kwam te zitten ben ik niet meer ziek geweest, maar nu heb ik het dus flink te pakken. Eigenlijk heel gek, dat vanaf het moment dat er van alles mis met me is, ziek zijn het enige is wat er niet mis is.
Lees ook: Nieuw jaar, nieuwe kansen
Een jaar geleden…
De afgelopen weken is er weer enorm veel gebeurd. Sinterklaas ging voorbij en nu is het alweer kerst. Dat we het nieuwe jaar al zo snel naderen heeft mij flink aan het denken gezet. Een jaar geleden vierden we voor het eerst kerst in ons nieuwe huis, waarbij de hele familie was uitgenodigd. Super leuk, maar stiekem ben ik wel blij dat ik dit jaar zelf geen kerstdiner organiseer.
Een jaar geleden vierden we oud en nieuw, waarbij mijn hubby moest draaien op een feest in Veghel. Ik ging mee als Bob, ging tussendoor even bij mijn ouders op de bank slapen, om vervolgens om een uur of 6 weer in Veghel te staan, tussen alle dronken mensen.
Iets minder dan een jaar geleden werd ik 24. Ik vierde het niet groots, want daar had ik geen zin in. Bovendien zouden we een week later gaan carnavallen, dus dat was feest genoeg.
Een week later ging ik niet carnavallen, maar kwam ik thuis te zitten (Lees hier wat er gebeurde) Bewegen deed pijn, één oog zat dicht, ik kon bijna niets meer zelf en moest ineens van alles gaan regelen. Een aantal keer heb ik erbij stilgestaan dat, was dit een week eerder gebeurd, ik mijn verjaardag ook niet had kunnen vieren. Geen seconde stond ik stil bij hoe anders alles was geweest als het al in december was gebeurd.
Als, hoe anders zou het zijn?
Nou hoef ik daar ook helemaal niet bij stil te staan, want ‘als’ is niets anders dan dat. Het had ook niet kunnen gebeuren, maar het is nou eenmaal niet anders. Toch blijft die gedachte, nu de feestdagen voor de deur staan, door mijn hoofd spoken. Ik was zo gelukkig toen. In ieder geval herinner ik me zo gelukkig te zijn.
Ook al zo gek, alles voor het ongeluk lijkt ineens zo veel rooskleuriger. Alsof ik toen niet af en toe een baaldag had, waarbij ik gruwelijk chagrijnig was, baalde van hoe ik eruitzag, last van mijn rug had en moe was. Dit jaar dacht ik steeds opnieuw, wanneer iets niet lukte, ‘voorheen kon ik dat wel’. Alsof ik vroeger álles kon.
Supervrouw!
Laat ik mezelf en jou even uit de droom helpen, dat kon ik niet hoor! Natuurlijk kon ik vroeger best even meehelpen om een zware bank te tillen, maar dan moest hij niet van beneden naar boven getild worden. Ik was dus geen supervrouw. En alhoewel ik me nu soms net een kleuter voel die heel graag wil helpen, maar dat niet kan, vergeet ik vaak dat ik geen supervrouw was.
Het moment dat er een jaar sinds die verschrikkelijke avond voorbij is, komt steeds dichterbij. Daar mag ik best verdrietig om zijn, maar deze feestdagen ga ik even doen alsof er helemaal niets gebeurd is. Ik ga met mijn benen omhoog genieten van het leven. Ik hoop jij ook!
