Hoe één operatie zoveel kan veranderen

Het is alweer bijna een maand geleden dat ik voor de tweede keer werd geopereerd. En alhoewel ik inmiddels meer dan een jaar de tijd heb gehad om te wennen aan het feit dat mijn gezicht niet meer is zoals het was, voelt het toch elke keer gek als ik zeg dat ik al twee hersteloperaties heb gehad.

Lees ook: Over MIJ

Ergens voelt het nog steeds als de dag van gisteren dat ik goedgekeurd werd voor de eerste operatie. Toen we er nog vanuit gingen dat er misschien maar één operatie nodig was. Later bleek dat één operatie niet genoeg was, want de huid naast mijn oog stond nog steeds te strak.

Weer een normaal gezicht

Eerder vertelde ik al dat ik weer een normaal gezicht heb (niet gelezen? Dat kan alsnog hier), maar omdat er nog veel zwelling zat wist ik nog niet zo goed of het probleem écht opgelost was. Inmiddels merk ik dat de zwelling langzaam afneemt en komt het eindresultaat steeds beter in zicht. En ik ben blij, heel blij. Niet vanwege het litteken (ja ook), maar omdat ik het litteken minder voel.

Minder ongemak

En minder voelen betekent voor mij ook dat ik er minder aan denk. Want wat was (en ben) ik er veel mee bezig. Als de zon schijnt moet ik smeren en een hoedje op. Wanneer er een foto wordt gemaakt, let ik op of mijn goede kant erop staat. En als ik met iemand praat, zorg ik er vaak voor dat mijn haar voor mijn gezicht hangt. Dan valt het niet zo op.

Het is nu eenmaal zo dat als je iets voelt, je je er mee bezig gaat houden. Denk maar aan die muggenbult, die al die tijd niet heeft gejeukt en nu ineens wel. Je kunt niet stoppen met eraan denken en moet om de minuut even krabben. Zo is het ook met mijn litteken, als ik lach, frons, huil of boos kijk voel ik dat litteken. En laat ik nou net een beweeglijk gezicht hebben als ik met iemand sta te praten.

Afgelopen weekend voelde ik bijna niets

Dit weekend waren we op een festival, de eerste na mijn operatie. Naar festivals gaan blijft een dingetje, want ik ben altijd de Bob en word vaak aangesproken door dronken figuren. Dat is natuurlijk helemaal niet erg, het is zelfs wel grappig. Maar ik ben me wel vaak enorm bewust van dat stukje dat me anders maakt dan de rest, van het litteken in mijn gezicht. Het vertelt een verhaal zonder dat ik dat wil.

Afgelopen weekend was het anders. Ik was minder bezig met het wegstoppen van mijn litteken en ik had er nog geen seconde over gedacht of iemand wel of niet zou vragen ‘wat ik op mijn gezicht heb’. Uiteindelijk vroeg er één iemand, die compleet van de kaart was, of hij me een onbeleefde vraag mocht stellen.

Wat is er met je gebeurd?

Het grappigste was nog wel dat hij daarna zeker een half uur alleen maar heeft verteld over zijn eigen ongeluk, dat hij had toen hij 12 was. Oh, en dat het voor mij minder erg was dan voor iemand die 16 was. Ik keek hem waarschijnlijk raar aan, want hij legde het meteen verder uit. Een onzeker meisje in haar tienerjaren, die kon dat misschien minder goed aan dan een sterke zelfbewuste vrouw als ik. Goh, helemaal van de kaart en toch nog complimenten kunnen maken!

Ook was het voor mij minder erg dan voor iemand die haar uiterlijk niet mee had. Want, en hij wilde niet flirten (hij wist dat vriendlief binnen stond te draaien, dat meld ik altijd aan het begin van een gesprek haha), ik was een hele knappe dame. Een hele galante kerel, en zo beleefd! Wel van de kaart. Al met al heb ik een hilarisch gesprek gehad, waar ik later samen met mijn broertje hard om heb kunnen lachen.

Mijn broertje bleef trouwens ook niet gespaard, toen ze hoorden dat hij een verloofde had kwamen ze met allerlei adviezen over hoe vrouwen behandeld willen worden. Volgens de man die mij ook had aangesproken willen alle vrouwen een man die hen af en toe slecht behandeld. Ook daar hebben we hartelijk om gelachen.

Ik krijg mijn leven weer op de rit

Het litteken is niet weg, en zal dat ook niet gaan. Toch ben ik sinds de operatie wat positiever gestemd. Natuurlijk zal ik de komende jaren nog niet naar buiten kunnen zonder hoedje en elke dag moeten blijven smeren met zonnebrand. En de littekens zullen altijd lichter blijven dan de rest van mijn gezicht. Ik zal dus altijd make up moeten blijven gebruiken, die ik voorheen niet nodig had. Maar ik heb nu wel de hoop dat ik het ooit weg kan smeren met foundation. Dat je het met make up niet ziet, zodat ik zelf kan kiezen of je het wel of niet ziet.

Er zullen namelijk altijd momenten blijven dat ik de boel graag wil verstoppen. Zo zit ik er niet op te wachten dat de boel ontzettend opvalt tijdens een sollicitatiegesprek. Dan wil ik op mijn best zijn, en onzekerheid over mijn gezicht hoort daar niet bij.

Voor het eerst sinds mijn ongeluk, heb ik het idee dat ik weer op mijn best kan zijn. En dat gevoel is echt onbeschrijfelijk.

Psssst.. Wil jij een GRATIS checklist ontvangen die jou helpt bij het plannen van jouw bruiloft? Schrijf je dan nu snel in voor de nieuwsbrief!