Ik wist dat deze dag een keer moest komen, en ergens ben ik blij dat het nu pas gebeurde. Vorige week werd ik in de supermarkt aangesproken door iemand, op het litteken in mijn gezicht.

Terwijl ik me omdraaide bij de broodafdeling zei ineens iemand tegen mij: ‘Mevrouw, u heeft iets op uw gezicht, bent u gevallen?’ Binnen een seconde moest ik een beslissing maken. Ging ik hem kortaf zeggen dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien, of ging ik voor de vriendelijke manier?

De vriendelijke aanpak

In zijn ogen zag ik geen slechte bedoelingen, dus besloot ik het op de vriendelijke manier aan te pakken. ‘Ik heb een ongeluk gehad.’ zei ik tegen hem, niet helemaal goed wetend wat ik hier nog aan toe moest voegen. De man praatte verder, over operaties en ongelukken en gaf meteen aan dat het helemaal niet opviel.

‘Maar het wordt nog beter toch?’ zei hij er meteen achteraan. Uh, nee meneer, dat blijft zo. dacht ik, en zei dit ook tegen hem. Natuurlijk vond hij het heel vervelend, zoals iedereen die ik spreek met mij meeleeft. Maar waar het normaal gesproken alleen maar voelt als lief dat mensen zo meeleven, voelde het nu toch een beetje raar.

Ik ken hem helemaal niet

Aan de ene kant waardeer ik het lef van deze vreemde meneer. Hoeveel mensen denken wel niet: ‘Wat is er met dat meisje gebeurd?’ maar zeggen daar niets van? Deze meneer zag iets en besloot ernaar te vragen. Een jaar geleden had ik dat misschien héél erg vervelend gevonden. Me ontzettend bewust voelend van dat litteken in mijn gezicht. Maar nu hoort het bij mij, en de tip om er ‘iets overheen te smeren’ heb ik dan ook even langs me gelegd.

Maar smeer je er dan iets overheen als je met je vriendje uitgaat?

Want als ik er iets overheen smeerde, dan zag je het vast niet meer. Dat deed ik vast als ik uitging met mijn vriendje. Nou, uit die droom heb ik hem ook maar meteen geholpen. Je ziet namelijk nog heel goed dat er een litteken zit, zelfs als er een dikke laag make up overheen zit. Bovendien houdt mijn vriendje helemaal niet van een dikke laag make up, maar dat heb ik hem niet verteld.

Deze meneer bedoelde het niet slecht, maar benadrukte een paar keer dat het fijn was dat ik een vriendje had. Hoezo dan, kan ik geen vriendje hebben omdat ik een litteken in mijn gezicht heb? En toen ik zei dat ik dat vriendje al voor het litteken had, gaf hij te kennen dat het fijn was dat hij bij me was gebleven. Of dat te maken had met de moeilijke tijd die we samen hebben gehad, of het ‘afgrijselijke’ litteken laat ik even in het midden.

Een vriendelijk afscheid

Uiteindelijk namen we vriendelijk afscheid van elkaar en gingen ieder onze eigen weg. Ik een beetje verbaasd en met voer voor een nieuwe blog. En meneer, hopelijk met meer inzicht in het leven na een ongeluk. Want tussen alle rare vragen en opmerkingen door (hoe kan het ook anders, als je zo’n gesprek voert terwijl je elkaar niet kent), was hij wel echt geïnteresseerd in hoe het met me ging. En of ik nog pijn had.

Meneer, bedankt voor uw interesse! Volgende keer alleen niet meer denken dat het leven met een litteken voorbij is, maar ik ben blij dat u me aansprak.