Een moeilijk gesprek voeren, zo wordt het makkelijk

Als er iets is wat ik moeilijk vind, dan is het zeggen wat ik op mijn hart heb. Mijn vriend kan tien keer vragen wat er aan de hand is, en tien keer zeg ik: ‘niets’, terwijl ik eigenlijk bijna uit elkaar plof omdat ik ergens over wil praten.

Waarom ik daar nou zo’n moeite mee heb, ik kan het je werkelijk waar niet vertellen. Ik ben bang dat hij het niet begrijpt, boos wordt of misschien doet het er eigenlijk niet toe. Toch heeft hij me nooit het idee gegeven dat dit ook echt zo is, dus waarom voel ik dat dan? Wel weet ik dat ik snel emotioneel wordt als ik over iets belangrijks wil praten, en daar voel ik me dan ongemakkelijk bij. Terwijl ook dat nergens voor nodig is.

Hij stond naast me toen ik het het moeilijkst had

We hebben het hier over de man die me op een brancard heeft zien liggen terwijl mijn halve gezicht open lag. Die mijn ene hand vast hield, terwijl de andere dichtgenaaid werd. Die me vervolgens elke dag moest helpen met wassen en aankleden. Je zou toch zeggen dat hij wel tegen een paar tranen kan?

Ik maakte gebruik van een aantal tips, om het aangaan van een moeilijk gesprek makkelijker te maken. En het werkt echt! Bovendien leerde ik door schade en schande, dat sommige dingen heel belangrijk zijn bij het voeren van een moeilijk gesprek.

Maak genoeg tijd voor het gesprek

Geef direct aan dat je iets op je hart hebt en dat je het belangrijk vindt om erover te praten. Vraag daarna of je partner daar nu tijd voor heeft, of dat er een ander moment gekozen moet worden. Het is ten slotte wel belangrijk dat jullie allebei je volle aandacht hebben bij het gesprek.

Het is dan ook niet zo handig om hem van alles te vragen als hij net aan het gamen is, of midden in een film zit (dat is inderdaad eigen ervaring).

Wees voorzichtig in hoe je het brengt

Dat het een serieus onderwerp is mag je best aangeven, maar stel je partner ook een beetje gerust. Geef hem ook de kans zijn kant van het verhaal te vertellen, en luister naar wat hij te zeggen heeft. Ja, je hebt gewacht met dit vertellen, maar dat geeft je niet het recht om alleen aan het woord te zijn. Ook je partner heeft gevoelens en wil deze delen. Of juist niet delen.

Probeer wat je vertelt bij jezelf te houden. Dus niet ‘Jij doet de afwas nooit, en daardoor staat het aanrecht altijd vol.’ Maar ‘Ik merk dat ik te weinig tijd heb om alle afwas te doen als ik uit mijn werk kom, en ik zou je willen vragen of je een handje kunt helpen.’ Zo voelt je partner zich minder aangevallen en zal hij eerder geneigd zijn om je te helpen.

Wees niet bang om vragen te stellen

Als je net zoals ik een niet zo spraakzame man hebt, wees dan niet bang om hem wat aan te sporen. Je wilt ten slotte ook graag weten hoe hij zich ergens over voelt. Ik heb er inmiddels een kunst van gemaakt om te vragen, maar niet te vragen, als je begrijpt wat ik bedoel. Mijn wederhelft kan nogal gesloten reageren als ik iets te direct vraag, en dan is het vragenuurtje helemaal over. Ik moet dus opletten hoe ik dingen formuleer. Misschien kan ik hem wel niets meer vragen als hij dit stuk heeft gelezen, haha.

Blijf er niet in hangen

Hiep hoera, eindelijk heb je besproken wat je wilde bespreken. Als je een beetje op mij lijkt is het dan nog lang niet voorbij. Ik kan er nog weken of maanden mee blijven lopen en me er ontzettend druk over maken. Vriendlief niet, die is zoiets nog geen vijf minuten na het gesprek al helemaal kwijt.

En hij heeft groot gelijk, want het is immers uitgesproken en je weet nu van elkaar hoe het aangepakt moet worden mocht zich nog een keer zoiets voordoen. Belangrijk is dan ook dat je niet in dat gevoel blijft hangen. Schud het van je af, en als je er echt mee blijft zitten is het nog niet voldoende uitgepraat. Dus tijd om weer bij de eerste stap te beginnen!