Vorige week ging ik weer langs de plastisch chirurg, voor controle. Inmiddels is het 8 weken geleden dat ik werd geopereerd en is de zwelling in mijn gezicht bijna volledig weg. De belangrijkste vraag die door mijn hoofd speelde was toch wel of de arts nog meer kon doen.

Wat ik daarmee bedoelde was voor mij ook nog niet helemaal duidelijk hoor. Meer littekens weghalen, de littekens minder zichtbaar maken of iets anders. Ik wist het nog niet.

De arts is heel tevreden

De arts was heel tevreden met hoe de operatie gelukt is. Volgens mij was hij zelf een beetje verbaasd dat het zo mooi geworden is. Natuurlijk wilde ik weten of hij nog meer kon doen. Net zoals iedereen die zich de afgelopen tijd heeft uitgesproken over mijn gezicht. Er zit nog een verdikking onder mijn oog die ik graag weg zou willen hebben. Helaas is dat nu niet mogelijk, vanwege het grote tekort aan huid dat ik heb.

Wat kan hij nog doen?

Op dit moment kan ik alleen maar wachten, geeft hij aan. Want met de jaren zal het er nog iets beter uit gaan zien. En pas over een aantal jaar kan ik echt beslissen of er nog een operatie nodig en mogelijk is. Het is ook mogelijk dat ik over een aantal jaar toch nog last krijg van het tekort aan huid, dat blijkbaar toch wel wat groter was dan 10%, begreep ik uit het verhaal van mijn arts.

De avond dat ik binnenkwam wist hij zich ook nog te herinneren. Met de grootste moeite heeft hij alles aan elkaar weten te hechten, maar toen begreep hij al dat dit nog niet het laatste was wat ik van hem zag. Die avond noemde hij al een paar hersteloperaties, alhoewel ik toen niet helemaal zeker wist of ik dat goed begrepen had.

En mijn hand? Nu ik hier toch ben…

Als een echte Nederlander, of misschien heb ik dat wel gewoon van mijn ouders, vroeg ik ook meteen even naar mijn hand. Ik heb namelijk nog steeds de kracht die ik had niet terug en de huid is enorm gevoelig bij stoten, trekken en duwen. Eigenlijk alles dus. Geen probleem bij het typen, maar probeer maar eens een fles open te maken.

In het kort kwam het erop neer dat opereren daar alleen maar voor meer littekenweefsel zorgt en dat dus eigenlijk geen optie is. Een andere optie was het vastzetten van het duimgewricht, wat alleen mogelijk is als de rest van de duim perfect werkt. Klonk overigens als een enge optie die de boel niet heel veel verbetert, dus dat was een ‘nee’ van mijn kant.

Mag ik onder de zonnebank?

Een andere vraag van mij was of ik onder de zonnebank zou mogen. Ik moet immers zodra de zon ook maar even zijn gezicht laat zien smeren met factor 50 én een hoedje op. Toch zou ik graag van mijn bleke kleurtje af willen. Met name omdat ik regelmatig de vraag krijg of ik ziek ben, nu mijn gezicht helemaal geen zon meer ziet en de rest nog niet in de zon is geweest.

Onder de zonnebank mag, maar alleen als mijn gezicht (en hand) bedekt zijn met iets waar je niet doorheen kunt kijken. Anders komt de straling er zo doorheen en heeft het geen effect. Witte littekens mogen overigens wel gewoon in de zon, en dat maakt mijn leven meteen wat zonniger want dat betekent dat ik over een jaar, misschien twee, niet meer verplicht een hoedje op hoef.

Maar die witte littekens blijven dus

Nu is de boel rood, straks is de boel wit. Feit blijft dat je het blijft zien. Volgens de arts moet ik nu gewoon wachten tot het er nog wat beter uitziet, zodat het niet meer het eerste is wat mensen zien. Of in ieder geval tot ik het gevoel heb dat het niet meer het eerste is dat mensen zien. De gedachte dat ik in de toekomst misschien geen foundation meer nodig zou hebben is nu wel weg. Ik weet hoe het litteken op mijn been er nu uitziet, en dat zit er al 14 jaar. Spoiler alert: je ziet het nog steeds.

Niet voor schut lopen

Gisteren kwam het in het nieuws, dat je angst moet overwinnen door juist gekke dingen te doen. Door bijvoorbeeld over een druk plein te lopen met een doos aan een touwtje achter je aan. Sinds februari vorig jaar heb ik het gevoel dat ik met zo’n doos aan een touwtje rondloop. Het valt nu eenmaal op. Het eerste waar men naar kijkt zijn de ogen, en laat het daar nou net niet normaal zijn bij mij.

Het rondlopen als ‘kermisattractie’, zoals ik mezelf in het begin noemde, heeft me wel geleerd om iets minder om de wereld te geven. Wat maakt mij het uit wat iemand van me denkt? Wat maakt mij het uit dat ik opval omdat ik een hoedje op heb en wat kan mij het schelen dat ik niet perfect ben.

Ik vind het toch wel moeilijk

Tegen vrienden heb ik het al voorzichtig gezegd, en volgens mij noemde ik het zelfs al in mijn vorige artikel, dat als de arts niets meer kan doen ik alsnog tevreden kan zijn. Toch kwam vrijdag de klap wel even aan. Dit is hoe het is, en hoe het blijft. Wie weet dat er over een paar jaar nog iets aan gedaan kan worden, maar zelfs dat is niet zeker. Dat hangt volledig af van het huidtekort en hoe dat zich ontwikkelt.

Voor het eerst sinds tijden heb ik dan ook weer een flink aantal tranen gelaten tijdens het schrijven van een artikel. Dit artikel om precies te zijn. Het confronteert me en bevrijdt me. Want eerlijk is eerlijk, dit is weer een stap dichter naar het einde. Tegelijkertijd moet ik nu de laatste stap van het acceptatieproces in. De stap die ik steeds voor me uit schoof, omdat ik niet wist wat het eindresultaat zou zijn.

Dit is het

Ik blijf last houden van mijn whiplash. Je blijft het litteken zien, zowel die in mijn gezicht als die op mijn hand. De pijn in mijn gezicht zou met de jaren minder moeten worden, maar de zenuw die geraakt is staat bekend om zijn ‘overgevoeligheid’ en kan ook zorgen voor aangezichtspijnen. Het duurt dus nog wel een paar jaar voor ik weer normaal aan mijn gezicht kan krabben. De kracht en pijn in mijn hand zullen zo blijven, en met een beetje geluk nog iets verbeteren. Maar daar is geen zekerheid over.

Eén voordeel kan ik hier wel uit slepen. Ik mag dus voorlopig nog wel de ‘ongeluk-kaart’ spelen, als ik ergens hulp bij nodig heb of iets niet kan. Alhoewel vriendlief daar vast anders over denkt 😉