Ik heb het overleefd! Hoe het gaat na mijn operatie

Eergisteren stond mijn tweede hersteloperatie op de planning. Ik mocht me wederom om zeven uur ‘s ochtends melden en zou rond half negen geholpen worden. Toen ik voor de eerste keer geopereerd werd, moest ik me ook om zeven uur melden. Helaas werd ik toen pas rond kwart over elf opgehaald. Stijf van de zenuwen vertrok ik richting de operatiekamer, maar dat konden jullie hier allemaal lezen.

Dit keer was ik een stuk relaxter. De avond van tevoren had ik al met vriendlief besproken dat ik een grote tas mee zou nemen voor de iPad, oplader, stekkerblok, eReader en opladers voor onze telefoons. Ook nam ik mijn laptop mee, zodat ik nog een beetje kon bloggen als ik daar puf voor had. Omdat ik rekening hield met uitloop wilde ik mijn gedachten zoveel mogelijk afleiden.

Aankomst in het ziekenhuis

Enkele minuten voor zeven kwamen we de afdeling op, precies op tijd. Waar de wachtkamer vorige keer vol zat, zat er nu maar één mevrouw te wachten. De verpleegster gaf me te kennen dat ik de eerste was die geopereerd zou worden, maar dat ze eerst even de opname van de mevrouw zou doen die er al zat. Die werd door een andere dokter geholpen en was er iets eerder.

Ik vond het prima en plofte neer op een stoel. Ik zou dus om tien over half negen al geholpen worden, mits er geen spoedgeval tussendoor kwam. Tijd om even alle social media te checken en mijn meest recente artikel te promoten.

Pas rond kwart voor acht was er tijd voor mijn opname. Gelukkig kwam de verpleegster me tussendoor wel even melden dat ze me niet vergeten was, er was alleen iemand tussendoor gekomen. Daarna kreeg ik een bed toegewezen, moest ik een stapel vragen beantwoorden en kreeg ik een prachtig (ahum) blauw operatiehemd.

Je wordt al opgehaald

In het toilet kleed ik me om. Als ik de deur open doe hoor ik dat ze al klaar staan om me op te halen. Pijlsnel gooi ik mijn kleding in de tas, hang mijn jas in de toegewezen kast en gooi de paracetamol die ik heb gekregen achterover. De verpleegster helpt me onder de dekens (echt zo’n lief mens! Ik wilde dat ik vorige keer zo’n verpleegster had gehad!) en dan komen twee heren binnen die me naar beneden zullen rijden.

Vriendlief loopt net als vorige keer mee, en bij de deuren nemen we afscheid en neemt hij mijn bril mee. Hij gaat ontbijten, een kaasbroodje met Netflix.

Weer blind. Omdat ik nu iets rustiger ben, vind ik het minder erg. Toch ben ik stiekem wel heel benieuwd naar hoe de kamer er uit ziet. Wederom mag ik mijn naam en geboortedatum noemen en vraagt een verpleegster wat ze gaan doen.

Het is heel rustig op de zaal en als de vragen gesteld zijn blijft ze nog even staan om te kletsen. Ze is nieuwsgierig naar wat er met me is gebeurd en verteld over haar ervaring ‘in het bed’. Ze is zelf namelijk ook wel eens geopereerd en weet dus hoe anders het is ín het bed, als bíj het bed.

Daar gaan we

Vrij snel word ik opgehaald, alhoewel ik wel nog even moet wachten tot het team weer bij elkaar gesprokkeld is. De eerste operatie is namelijk niet doorgegaan en volgens mij hadden ze rookpauze. Nee, ik weet niet waarom ze er niet zijn. Ik mag hopen dat ze niet roken, als arts weet je hoe slecht het is haha.

Ook de anesthesist is nieuwsgierig naar wat er gebeurd is, en weer vertel ik dat ik een ongeluk heb gehad. Inmiddels kan ik mensen met een paar zinnen vertellen wat er gebeurd is. Toch gek, om een verhaal van meer dan een jaar samen te vatten in een paar zinnen. We komen bij de deur naar de operatiekamer en daar staat mijn arts. Zelfs zonder bril herken ik hem dit keer. Dat gaat al vooruit!

De operatiekamer

In de operatiekamer mag ik over klimmen naar een smal bedje. Ik krijg een bloeddrukmeter om en de plastisch chirurg bekijkt mijn gezicht nog eens goed. Vrijwel meteen geeft hij aan dat de huid een stuk zachter is geworden, een positief gegeven. Ik zeg dat het litteken ook minder rood begint te worden voor mijn gevoel, waarop hij antwoord dat dat na de operatie wel weer anders zal zijn.

De co-assistent komt binnen lopen en stelt zich voor, terwijl er in mijn linkerhand net een infuus wordt gezet. Ik ben dus even afgeleid. Gelukkig vindt ze het niet erg en zegt ze: ‘Het is altijd een vervelend gevoel, zo’n prik voor een infuus hè.’ Ik knik. Vervolgens komt er nog een anesthesist bij, die zich ook voorstelt. Alle namen komen niet echt binnen.

Meteen daarna mag ik nogmaals alle vragen beantwoorden en krijg ik een pijnstiller en slaapmiddel toegediend. Welterusten!

Wakker worden in de uitslaapkamer

Als ik wakker word lig ik in de uitslaapkamer. Ik moet huilen en wil mijn tranen wegvegen. Een verpleegster, die me goed in de gaten houd grijpt mijn hand. Ohja, ik ben net geopereerd. Ze belt dat ik opgehaald kan worden en ik wacht. Ik voel me totaal niet meer slaperig, en de tranen zijn ook alweer opgedroogd.

Voor ik het weet lig ik weer op de zaal en krijg ik mijn bril aangereikt. Ik krijg van Mitchel een kus en mijn telefoon. Meteen zeg ik dat hij een foto moet maken, ik wil het zien! Hij maakt een paar foto’s, terwijl de verpleegster me vraagt of ik al wat wil eten.

Ik voel me nog niet klaar voor eten, maar een glaasje water zou wel fijn zijn. Ondertussen bekijk ik de foto’s en zeg bijna teleurgesteld dat je nog niet zoveel ziet. Vriendlief zegt gelukkig dat je wel al verschil ziet en dat het helemaal afgeplakt is en ik dus gewoon moet wachten. Hij heeft gelijk, maar ik wil niet wachten. Mijn gezicht doet meer pijn dan de vorige keer. Vooral bij het knipperen voel ik een stekende pijn. Zouden de pleisters verkeerd geplakt zijn? Of komt het door de locatie van de wond?

Mag ik al naar huis?

Al snel heb ik twee beschuitjes met kaas op, en een kopje thee. Ik heb het met vriendlief over de vraag of we heel lang zouden moeten wachten voor we naar huis mogen. Vorige keer was ik pas rond half twee terug op de zaal en toen vond ik het wachten al heel lang. Nu was ik om tien uur alweer terug, wachten tot 5 uur stond niet op mijn wensenlijstje. Gelukkig dacht de verpleegster met ons mee, ze zou de arts bellen als hij klaar was met zijn ochtendoperaties, met de vraag of hij tussendoor even langs kon komen of telefonisch aan kon geven of we weg mochten.

Rond een uur of één was het zover, ze had de arts gesproken en we mochten naar huis. Yes! ‘s Avonds zouden mijn ouders nog even komen en voor de rest ging ik lekker op de bank hangen. Oh, en dat heb ik de dag erna ook gedaan hoor ;). Na een slechte nacht (ik was vergeten hoe vervelend het is om maar op één kant te kunnen liggen) is een pyjamadag op de bank alles wat een mens nodig heeft.

Psssst.. Wil jij een GRATIS checklist ontvangen die jou helpt bij het plannen van jouw bruiloft? Schrijf je dan nu snel in voor de nieuwsbrief!